เที่ยวด้วยตัวเอง

เที่ยวด้วยตัวเอง มันยากก็ตรงที่ต้องตัดสินใจออกจากโซนสบายนี่แหละ คือไม่รู้อะไรเลยเหมือนเด็กอนุบาลที่ต้องไปโรงเรียนเองคนเดียว  เพราะมันไม่ใช่แค่จ่ายเงินแล้วให้ทัวร์จัดการให้หมด หรือให้เพื่อนต่างชาติพาไป แต่มันต้องหาเองทุกอย่าง

แอดมินเคยไปเที่ยวกับทัวร์2ครั้ง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย นัดเจอเพื่อนเป็นกลุ่มๆที่สนามบิน เขาไปไหนเราไปด้วยกลัวหลง เดินไปไหนก็มีคนคอยให้ถามตลอด ต่อคิวตม.ก็ตามๆกันไป ไปสถานที่เที่ยวก็มีรถโค้ชมารับ-ส่งถึงที่ มีคนอธิบาย(ซึ่งจำไม่ค่อยได้) ถามว่ารู้สึกยังไง ก็ดีสิคะ สบายจะตายเหมือนวีไอพี

---

แต่ถ้าถามว่าตอนนั้นถ้าให้ไปเองไปเป็นมั้ย  ในสมองคือเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเที่ยวต่างประเทศเองโดยไม่พึ่งทัวร์ ทั้งๆที่มันก็แค่ประเทศใกล้ๆ  ไม่เคยคิดจะไปเองเลย(โลกแคบมาก)

จุดเริ่มต้นของการตัดสินใจไปเองไม่ง้อทัวร์ก็คือ เห็นหนังสือไกด์บุ๊คที่เขียนว่า “เที่ยว…ไม่ง้อทัวร์” หยิบมาอ่านเล่นๆ เล่มนั้นเล่มเดียว อ่านจนเปื่อย อ่านมาสองปี  คิดอย่างเดียวว่าไม่ได้ท่องเที่ยวของจริง ก็ท่องจากในหนังสือก็ได้(วะ)

---

พอถึงจุดหนึ่งที่พร้อม ก็คิดว่าการเที่ยวเองคนอื่นเขาทำได้ เราก็น่าจะทำได้นะ แต่สิ่งที่ต้องทำมันเยอะซะจนกลัว  จะตกเครื่องบินมั้ย เครื่องบินจะตกมั้ย จะพูดกับเขารู้เรื่องหรอ ถ้าเขาไม่ให้เข้าประเทศจะทำยังไง จะหลงมั้ย จะเดินไปทางไหนเราจะรู้ได้ยังไง

นี่อาจจะเป็นความกลัวธรรมดาๆ ที่หลายคนก็เป็น แต่แอดมินมีโจทย์อีกอันคือ ต้องเที่ยวให้คุ้มกับเงินที่จ่ายไป (โลภมาก)  คือคนอื่นอาจจะไปน้อยที่  แต่แอดมินต้องเก็บให้หมด(ไม่ถูกต้องเลย)  มันก็เลยกดดัน กลายเป็นเหมือนเล่นเกมส์ภาษา ทำเควสให้ครบ

---

อีกโจทย์นึงก็คือต้องใช้เงินให้ประหยัดที่สุด (แต่ไม่ถึงขั้นงก) เลยทำให้ต้องเตรียมข้อมูลอย่างกับทำงานวิจัย เตรียมตัวหลายเดือนมาก(บางที่ก็เกือบปี)  อ่านประวัติ ดูอะไรที่เกี่ยวกับที่ที่เราจะไป พอไปก็จะรู้สึกอิน

ของอะไรที่มีอยู่แล้วก็ใช้ไป ไม่ต้องซื้อใหม่ กระเป๋าเก่า เสื้อเก่า กล้องเก่า (ถ้างบจำกัดนะ  แต่ถ้ามีตังค์ก็ซื้อไปค่ะ)  ไม่งั้นค่าซื้อของจะมากกว่าค่าเครื่องบินอีกนะ

---

พื้นฐานของแอดมินเข้าขั้นแย่มากเมื่อเทียบกับคนทั่วไป speaking-ตอนแรกๆไม่ได้เรื่องเลย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรื่อง555+แต่ก็มั่นใจที่จะพูดมากขึ้น  มนุษยสัมพันธ์-เป็นคนขี้อายมาก(ไม่วิกฤตจริงๆไม่ถาม)   ความมั่นใจ-อย่าพูดถึงมันเลย   ทักษะแผนที่-ห่วยมาก   เงิน-พอมีพอกิน  สรุปไม่มีดีอะไรซักอย่าง  อ้อ…มีอย่างเดียวคือ “ความฝัน”

---

ความฝัน ไม่ใช่การไปถึง แต่ความฝันของแอดมินคือ การเดินทางด้วยตัวเอง ตัดสินใจเอง เลือกเอง (เป็นประเภทเรื่องมาก)

การเที่ยวของแอดมินไม่ได้รู้สึกว่า แค่ไปถึงถ่ายรูปที่นั้นๆ  เย้…ชั้นได้มาแล้ว จบ   แต่แอดมินรู้สึกว่า การเที่ยวในแบบของเรามันสนุกที่ระหว่างทาง มันหลง มันระทึก มันท้าทาย มันรู้สึกอิน เห็นในสิ่งที่ทัวร์ไม่เห็น (แต่เราก็ไม่เห็นในสิ่งที่ทัวร์เขาได้เห็นเหมือนกัน555+)  แต่จุดหมายคือโบนัส

---

บางทีเห็นไกด์บุ๊คแนะนำสถานที่ยอดฮิต เราก็ไปตาม พอไปจริงๆ กลับไม่รู้สึกชอบ เพราะคนเยอะเกินไป แต่กลับไปชอบตลาดที่เจอตอนหลงทาง  คิดดูสิ มีแต่ของถูกๆที่คนท้องถิ่นซื้อกินซื้อใช้ประจำ  แต่สถานที่เที่ยวที่มีแต่นักท่องเที่ยว ของขายมีแต่ราคาแพง ขายซ้ำๆกัน

เหตุผลที่เขียนเวป รีวิวเที่ยวเอง ขึ้นมา ก็เพราะเวลาไปอ่านรีวิวส่วนใหญ่จะรีวิวครึ่งๆกลางๆ (ก็มันต้องใช้เวลามากนะที่จะรีวิวให้จบได้)  ทำให้เราอารมณ์ค้างแล้วก็จากไป

---

สุดท้ายอยากชวนเพื่อนๆเขียนบล็อคเที่ยวของตัวเอง จัดเก็บให้ดี อย่างน้อยก็เป็นข้อมูลให้คนอื่นได้ หรือผ่านไปหลายๆปีกลับมาอ่าน มันก็ตลกดี(ตลกตัวเอง) ถ้าแค่โพสต์ลงเฟสบุ๊คเฉยๆ ไม่กี่เดือนมันก็หายไปได้  ไม่ค่อยเป็นหมวดหมู่ด้วย

---

ข้อมูลเล็กๆน้อยๆบางอย่างที่เราคิดว่าไม่สำคัญ แต่มันสำคัญกับคนที่ยังไม่เคยไปมากๆนะ  หรืออย่างตอนที่แอดมินไม่มีโอกาสไปเที่ยวก็อาศัยเที่ยวจากประสบการณ์ของคนอื่นนี่แหล่ะค่ะ บางคนเขียนแบบให้คนอ่านจินตนาการเหมือนได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย

---

ปล.ไม่ใช่ทัวร์ไม่ดีนะ ทัวร์น่ะดีค่ะ  แต่ถ้าทำได้และมีเวลาหาข้อมูล ลองไปเองดูซักครั้งค่ะแล้วจะติดใจ  เรื่องถูกไม่ใช่ประเด็นค่ะ เพราะบางครั้งทัวร์ถูกก็มี อย่างทัวร์จีัน ทัวร์เกาหลี แต่ที่จะได้คือประสบการณ์ที่ไม่เหมือนใคร ภูมิใจ มั่นใจ และสะใจค่ะ

---