เดินหาจุดขึ้น Flixbus Frankfurt

ตอนที่แล้วได้สรุปเป็น ไดอารี่เที่ยวแฟรงค์เฟิร์ท จบวันแรกกันอย่างสลบไสล  รุ่งขึ้นวันนี้พวกเราวางแผนจะไป Heidelberg กันค่ะ  สำหรับวิธีการเดินทางก็คือ Flixbus ค่ะ

---

 

9 องศา มันต้องใส่เยอะแค่ไหนหว่า…

รอบรถที่จองเอาไว้คือ 7.00 น. แต่อย่าลืมว่าที่นี่ยุโรปนะคะ เรื่องตรงเวลาสำคัญมาก  พวกเราก็เลยต้องรีบตื่น รีบไปหาที่ขึ้นรถซะแต่เนิ่นๆ เผื่อเวลาไว้เยอะๆ

ตื่นตั้งแต่ตี 5 (เพิ่งจะนอนตอนเที่ยงคืนกว่า) กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็ 5.40 น.  ที่ช้าไม่ใช่เพราะมัวแต่แต่งหน้าทำผมนะ  แต่เพราะถอดๆใส่ๆไอ้เสื้อผ้าเนี่ยะหลายรอบมาก

ก็ในห้องน่ะมันมีลมอุ่นใช่มั้ยคะ  เราก็นึกว่าข้างนอกมันจะเย็นกว่านี้ไม่เท่าไหร่  ดูอุณหภูมิจากแอพในมือถือก็ขึ้น 9 องศา แต่อุณหภูมิสูงสุดของวันจะเป็น 16 องศา  แล้วไอ้ 9 องศาเนี่ยะ มันหนาวแค่ไหนอ่ะ  

---

 

ใส่ 4 ชั้น ก็ยังหนาว

ใส่ข้างในกี่ชั้นดี  ใส่ปลอกแขนดีมั้ย เอาเสื้อไปเผื่อดีมั้ย ยุ่งกับเรื่องเสื้อผ้ามากจริงๆค่ะ เพราะกะไม่ถูกว่ามันจะหนาวแบบไหน

สรุปว่าวันนี้ สำหรับคนขี้หนาวอย่างแอดมิน ก็ใส่เสื้อยืดข้างใน 1 ตัว  เสื้อโปโล 1 ตัว  เสื้อ fleece 1 ตัว  เสื้อ Ultra Light Down 1 ตัว  แถมพกเสื้อคลุมบางๆเผื่อไปอีกตัวค่ะ

พอใส่เสร็จ มันร้อนอ่ะค่ะ  มันหนักๆแบบไม่เคยชินด้วยค่ะ  ปกติอยู่บ้านก็ใส่บางๆ ออกนอกบ้านก็บางๆ  ต้องมาใส่หลายชั้นแบบนี้มันก็ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่

แต่พอออกไปข้างนอกปุ๊บ  โหย…ลมมาเลยค่ะ  เย็นยะเยือกถึงข้างในเลยนะ  หนาวมาก

---

 

easyHotel ไปจุดขึ้น Flixbus

วันนี้พวกเราเดินจากโรงแรม ไปยัง Frankfurt Hbf  เพื่อไปที่จุดขึ้น Flixbus   จริงๆจะมีรถรางหน้าโรงแรม นั่งไปป้ายนึงก็มีค่ะ  แต่พวกเราไม่อยากซื้อตั๋ว (แค่ป้ายเดียวเอง จะซื้อทำไม)  แล้วก็ไม่อยากโกงค่ารถเขาด้วยค่ะ แม้ว่าจะไม่เคยเจอนายตรวจเลยซักครั้ง (นางเองป่ะล่ะ)

ตอนนี้เวลาประมาณ 6.00 น. โผล่ออกมาจากใต้ดิน  เดินไปอีกหน่อยก็ใกล้ถึงจุดขึ้น Flixbus แล้วค่ะ  จริงๆเหลือเวลาอีก 1 ชม. แต่พวกเราต้องการไปดูจุดขึ้นรถให้แน่ใจก่อนว่าตรงไหน แล้วค่อยไปหาอะไรมากิน

เดินออกจากตัวสถานี ตอนนั้นท้องฟ้ายังมืดอยู่เลยนะคะ คนก็ชอบแต่งตัวแบบสีดำๆ  มีคนเดินบ้างประปราย  แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจใครหรอกค่ะ

---

เจอคนใจดีพาไปส่ง

เดินๆอยู่ก็มีผู้ชายคนนึง เข้ามาถามว่า “จะไปไหน” (คงเห็นพวกเราดูแผนที่ในมือถืออยู่)  เขาถามมาก็ตอบสิคะ จริงๆไม่ต้องตอบก็ได้นะ แต่ตอนนั้นเฟรชชี่มาก สำหรับคนที่เหยียบยุโรปครั้งแรก  มองโลกในแง่ดีไปหมด

เขาก็กวักมือให้ตามเขาไป  แล้วก็เดินแบบเร็วมาก  เราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนะ เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมง แล้วเราก็ไม่ได้หลงอะไรด้วย  ก็มีแผนที่อยู่  แค่กำลังดูทาง  แกะทางเฉยๆ

แต่ในเมื่อเขาจะช่วย ก็เดี๋ยวจะเสียน้ำใจ และด้วยความอยากรู้ สองเท้าก็เดินตามไปโดยอัตโนมัติ

---

 

ไม่ได้มีแต่ญี่ปุ่นหรอเนี่ยะ

ในความคิดตอนนั้น ด้วยความที่ติดภาพของญี่ปุ่นมามากค่ะ  เคยไปญี่ปุ่นแล้วก็มีคนเข้ามาถามแบบนี้แหละ ตั้งหลายครั้งด้วย  แต่เขาบอกเราไม่ถูก ก็เลยเดินพาเราไปแทน(เกรงใจจะตาย คือไม่ต้องเดินไปกับเราก็ได้ไง)

เราก็คิดว่า เฮ้ย…ฝรั่งเขาใส่ใจนักท่องเที่ยว ช่วยเหลือกันแบบนี้ เหมือนญี่ปุ่นเลยหรอ  ไหนใครว่าเขาไม่ค่อยสนใจใครไง  งงมาก…แต่ก็เดินตาม  (ห่างๆ เพราะเดินตามไม่ทัน 555+)

---

 

ว่าแล้วเชียว  รู้สึกแหม่งๆ

พอมาถึงจุดตรงหัวมุมถนน เขาก็หยุด แล้วชี้ไปที่รถบัสที่จอดเรียงรายกันหลายยี่ห้อ  เราก็บอกขอบคุณไป  แต่เขาดันมาหักมุมความรู้สึกของพวกเรา ด้วยประโยคอันยาวเหยียด แต่ฟังดูแล้วมันก็คือ “ขอเงิน” นั่นเอง

เขายกมาทั้งแม่น้ำดานูป ทั้งแม่น้ำไรน์ บอกว่า จะไป…(ที่ไหนซักที่นี่แหล่ะ) ต้องจ่ายค่ารถไฟ 60 ยูโร  แต่อินเตอร์เน็ทเขามันเจ๊ง(แล้วมันเกี่ยวอะไรไม่รู้นะ)

พวกเราก็บอกว่า “ไม่มี”  เพราะจ่ายค่ารถไว้แล้ว

เขาก็เลยบอกว่า “ถ้างั้นขอแค่ 1-2 ยูโรก็ได้”  (กำขี้ดีกว่ากำตดสินะ)  “จะได้ไปขอคนอื่นต่อ รวมๆกันเผื่อจะได้ครบค่าเบียร์ เอ้ย…ค่ารถไฟ” (อันนี้เติมเอง)

พวกเราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ฟังไม่เข้าใจ (คือก็ไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละ ว่าถ้าเดือดร้อนจริงๆ ทำไมไม่หาวิธีอื่นที่ไม่ใช่มาขอเงินนักท่องเที่ยว)

---

 

ชิ่งดีกว่า

เขาก็ยังไม่ละความพยายามนะ  กวักมือให้ไปดูบอร์ดอะไรไม่รู้  แต่พวกเราไม่ได้เดินตามไป

แต่ยังไงก็ต้องเดินไปทางนั้นน่ะสิ  เพราะมันเป็นทางที่รถ Flixbus ต้องมาจอด (ดูจากแผนที่ที่ได้รับจากอีเมล)  แต่ก็ตัดสินใจไม่สนใจผู้ชายคนนั้น  ปล่อยให้เขาพูดคนเดียวไป  คนอะไรอยากช่วยจนเกินเหตุ

แล้วก็รีบเดินเข้าไปในที่คนยืนเยอะๆ

---

 

น้ำใจงาม หรือ ซื้อบุญ

ถามว่าแค่ 1-2 ยูโร ก็ให้ๆเขาไปเถอะ   ถ้าทำแบบนี้มันก็เหมือนปัญหาขอทานบ้านเราแหละค่ะ  ที่มีขอทานเยอะขนาดนี้ก็เพราะมีคนให้อยู่นั่นแหละ

คนไทยมีน้ำใจ เรื่องนี้ไม่เถียง แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเขาหรอก มันไม่ได้ช่วยอะไรสังคมเลย มันมีแต่จะทำให้สังคมแย่ลงต่างหาก

เราให้เขา เราก็รู้สึกว่าเราสูงส่งกว่าเขา สงสารเขา  รู้สึกว่าเราได้บุญ  แต่ถ้าใครสูงส่งกว่าเรา เราก็กลับไปอิจฉาเขา  ตกลงว่าต่ำกว่าให้ได้ด้วยความภูมิใจ แต่อย่าสะเออะมาสูงกว่าชั้นล่ะ

ส่วนตัวคิดว่า การให้ขอทาน มันเป็นการส่งเสริมธุรกิจที่มีสินค้าที่ชื่อว่า “ความน่าสงสาร”

---

 

บทเรียนแรกในยุโรป

กลับมาที่แฟรงค์เฟิร์ทของเรานะคะ  ตอนนั้นก็คิดว่าถ้าเราหยิบเงินแค่ 1-2 ยูโร  มันจะทำให้เขาเห็นกระเป๋าเงิน เห็นจุดที่เก็บเงิน

หรือไม่ก็อาจจะยกแม่น้ำอื่นๆในเอเซียมาสมทบ เพื่อดึงเงินจากกระเป๋าคนใจอ่อนอย่างเราอีกแน่ๆ  หรือไม่ก็ฉกเงินไปทั้งกระเป๋า ต่อหน้าต่อตาเลยก็เป็นได้นะ

ยอมรับว่าผิดพลาดมากๆค่ะ  ที่ไปไว้ใจคนแปลกหน้า  ก็เลยอยากเตือนทั้งตัวเอง และคนอื่นๆว่าให้  “รู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี”

ไม่ได้ถึงกับหวาดระแวงคนแปลกหน้าไปซะหมดนะ  คนทั่วๆไปที่เจอมาก็ดีกันหมดนะคะ  แค่ว่าต้องเอะใจ รักษาระยะห่าง และเอาตัวรอด

---

 

กลับไปสถานี หาอะไรกิน

พอรู้จุดขึ้นรถแล้ว ก็กลับไปที่สถานีเพื่อซื้อขนมปังกิน  แต่ระหว่างเดินกลับ ตอนนี้เลือกเดินถนนอีกฝั่ง ก็ยังเห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม(อีกฝั่ง)  แถมยังกวักมือเรียกเราไปอีกนะ  เหมือนจะพูดอะไรไปด้วย

แต่พวกเราจ้ำอย่างเดียวค่ะ  ไม่สนๆ  ตรงนั้นค่อนข้างมืด และมีคนน้อย แถมยังมีก่อสร้าง

จนมาถึงตัวสถานี ที่สว่างๆ มีร้านขายขนมปัง แซนด์วิช หลายร้านให้เลือกค่ะ

ได้แซนวิชว่า 2 ก้อน  ก้อนนึง2.89 ยูโร  เป็นขนมปังฝรั่งเศส ที่ซื้อครั้งเดียวจำไปจนตายเลยค่ะ  เพราะมันแข็งมาก  คนที่นี่เขาต้องมีฟันที่แข็งแรงมากเลยนะ   เลยต้องใช้วิธีฉีกกินแทน

อีกก้อนนึง 2.79 ยูโร  เป็นขนมปังแซนด์วิชทั่วๆไป

ราคาถือว่าแพงค่ะ   แต่ก้อนใหญ่  อันเดียวอิ่มแน่ๆ

ได้ของกินแล้ว  รอให้ฟ้าสว่าง ก็เดินมาที่จุดขึ้นรถ  พวกเรามาถึงก่อนเวลารถออกครึ่งชั่วโมง  แต่รถก็มาพอดีค่ะ

สามารถนั่งกินบนรถได้  ไม่ต้องห่วงค่ะ ถามคนขับมาแล้ว  แถมก็เห็นคนอื่นก็กินเหมือนกัน

---

 

วิดีโอ Follow a stranger in Frankfurt : Germany-Austria Travel Vlog Ep19 

 

---

รวมลิ้งค์ทุกตอน รีวิวเที่ยวยุโรป Season1

---

---